İzmir, Bayındırlı bir ulemâ ailesine mensub olan Mehmet Serhan Tayşi, 1942 yılında babasının vazifesi gereği bulunduğu Adana’da dünyaya geldi. İlk ve orta öğrenimini İzmir’de tamamlayan Tayşi, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Tarih Bölümü’nden mezun oldu.
1936 yılında Hatay merkez ilçeye bağlı Karmanca Köyü’nde doğdu. İlk dinî eğitimini aynı zamanda köyün imamı olan babası Hoca fiemseddîn Efendi’den talim etti. İlkokuldan sonra iki yıl Antakya Kur’ân Kursu’nda talim okudu, hafızlık yaptı.
Aranızda gören var mı bilmiyorum, ben artık rastlamıyorum, eskiden ne çok vardı onlardan. Dinsel inançların bir evrimsel gelişim çizgisi içinde yol aldığına inanırlardı. Despotik aydınlatmacı bir zihniyetin ve 19. yüzyıl sosyolojisinin yaşayan son kalıntıları gibiydiler, lâkin bizim büyük şehirlerimizde sayıca çoktular. yazının devamı için tıklayın…
Mehter büyük anlamına gelen meh kelimesi ile “tafdil=büyüklenme” edatı olan ter kelimesinden teşekkül etmiş Farsça bir kelimedir. En büyük, âzâm, ekber, ulu mânâsına gelmektedir.1 Mehter kelimesi kimi İslâm devletlerinde büyük rütbeli memurlar ve bazı müesseseler için isim olarak kullanılmışsa da şu an akla gelen ilk mânâsı Osmanlı İmparatorluğu’nda Yeniçeri Ocağı’nın kaldırılmasına kadar askerî müzik icra eden ve millî havalar çalan askerî mızıka takımıdır. Mehter kelimesinin Osmanlılara ne zaman ve nasıl geçtiği ne yazık ki şu anda bilinmiyor. Yavuz Sultan Selim dönemindeki vesikalarda “mehter” kelimesinin çokça zikredilmesi bu kelimenin Memluk ülkesinin fethiyle dile kazandırıldığını düşündürtse de mehter kelimesinin Fatih dönemindeki vesikalarda da geçtiğinin tespiti bu düşüncenin inandırıcılığını kaybettirmiştir. yazının devamı için tıklayın…
Allahü zü’l-celâl’in Hz. Âdem’e verdiği esmâlarla Muhammed Aleyhisselâm oluştu. Hz. Âdem Aleyhisselâm’da Hz. Muhammed Mustafâ’nın şahsı değil, nebîliği gizliydi. Süleyman Çelebi’nin Mevlid-i Şerîf’inde ‘Nur Bahri’ vardır. Hz. Âdem’in alnında duran nura işaret olarak,“Bil Habîbim nurudur, dedi bu nur” denir.
İrfanî idrak en kat’î anlamıyla, feylesofların “akl-ı bi’lfiil” diye nitelendirdikleri insanlığın zirvesinde, yani insan nefsinin tekâmül etmiş halinde zuhûr eder. Böylesi yüksek bir idrak, saf biliş ve irfan âleminden düşüp de lisan seviyesine tenezzül ettiğinde onu kelimeler elbisesine sıkıştırma gayretimiz başlar ki zâhirî lisan bundan her zaman âciz kalır.
İnsanın en yukarı derecedeki şuur düzeyi olarak tarif edebileceğimiz “tevhîd”i kendi enfüsî çalışmalarında gerçekleştirmiş İslâm âriflerinin bu yüksek mertebenin mâhasalını kendi içlerinden dışarıya, içerisinde yaşadıkları cemiyete de yansıtmaları tabiî bir sonuçtur. yazının devamı için tıklayın…
Tasavvuf, sadece geçmişe ait bir ilim
dalı değil, çoğu zaman farkında olamasak da hayatımızı şekillendiren, günlük yaşantımızda varlığını sıkça hissettiğimiz bir terbiye sistemi. İnsanı noksanlıklarından kurtararak kemâle erdirme gayesinde olan tasavvuf, elbette İslâm’dan ayrı değil. yazının devamı için tıklayın…
Daha önce sembolik çiçeklerden bahsederken, Graal Destanı’nda kupanın tamamlayıcı bir sembolü olan ve “Âlemin Kutbu” nun (Axe du Monde) birçok figüründen birisi olan mızrağa atıfta bulunmuştuk.2 Bu sapanın, aynı zamanda bir ‘Semavî Işın’ sembolü olduğunu da söylemiştik. Ve başka bir yerde yapmış olduğumuz tespitlerden yola çıkarak bu her iki anlamın da temeli aynıdır3 ancak bu durum temelde eşit olan kılıç ve okla birlikte sapanın da bazen güneş ışığına asimile edildiğini açıklamaktadır. Tabi ki kutupsal ve şemsî (güneşe ait) semboller hiçbir zaman birbirine karıştırılmamalıdır. yazının devamı için tıklayın…
Kalemin İniş Çık
ışları Onun Secdesi Ve Kıyamıdır
Rabbimin bana emanet ettiği harfleri, kelimeleri O’na geri vereceğim.” diyen edebiyatçı-yazar Leyla İpekçi ile içinden geçtiklerini, bu esnada yaşadığı dönüşümü, unuttuğu dili yeniden bulma serüvenini ve bu eksende son kitabı “Başkası Olduğun Yer”i konuştuk. Sözler başka sözleri araladı, sohbet kendi dilini kurdu. yazının devamı için tıklayın…