Modern şiirimizin seçkin isimlerinden Sezai Karakoç, Hızır’la Kırk Saat’te, İki Güneş’in arasındaki sırrı şöyle anlatır:
Şam’dayız
Mevlânâ ve Mesnevî
Muhyiddîn ve Yasîn
Şems ve Füsûs
Şems nasıl değiştirdi
Bengisu sarnıçlarından geçirerek
Mevlânâ Celâleddîn’i
Ve Yasîn bir delikanlı biçiminde
Ağır ölüm hastalığında
Nurunu Allah Resûlü’nden alan Hz. Mevlânâ, tasavvvvuf âlemini aydınlatan, İslâm’ın en parlak güneşidir. Güneş nur saçar, Mevlânâ ise ebediyet nurunu sunar. Sevgi kadar, nur kadar sonsuzdur o. Gök kubbeye armağan ettttiği ölümsüz deyişlerle, rengiyle, deseniyle sonsuz bir okyanustur Mevlânâ. Eserleri, tesiri, imânı, aşkı ve erişilmez san’atı ile peşinde bıraktığı silinmez izlerle, sonsuzluk saltanatına mührünü basmıştır o.
Hazret-i Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî Hicrî 604 Rebîü’l-evvel ayında (Miladî takvime göre 30 Eylül 1207) bugün Afganistan’ın sınırları içinde kalan Belh şehrinde başlayan dünya ömrünü yine 672’de (17 Aralık 1273 Pazar günü) Konya’da tamamlayarak âhiret âlemine intikal ediyor. Hazret-i Mevlânâ’nın babası, Hüseyin Hatibî oglu
Havf ve recâ (korku ve ümit), tasavvufî dünya görüşünün üzerine bina edildiği temel kavram çiftlerindendir. Buna göre, hakîkat menziline varmak üzere yola koyulan sâlikin hadefine varması, Allah’ın huzurundaki ideal tavrı gerçekleştirmesine, yani havf ve recâ hallerini belli bir dengede tutmayı başarmasına bağlıdır.
İnsanlık tarihinde iz bırakan her büyük insanın yetişme sürecinde olduğu gibi, bir velînin tekâmülünde de etkili rehber şahsiyetler bulunmaktadır. Kronolojik olarak söylenecek olursa, babasından sonra Hz. Mevlânâ üzerinde etkili olan zât mürşidi Seyyid Burhâneddîn Hazretleri’dir.
yazının devamı için tıklayın…
“Seyyah Olup Şu Âlemi Arasan, Abdülkâdir Gibi Bir Er Bulunmaz”
Tasavvufun gayesi nefsin tezkiyesi, kalbin tasfiyesi ve neticede ruhun tahliyesiyle öze, hakîkate ve son menzilde Allah’a ulaşmaktır. Bu gayeye ulaşmak için Resûlullah’ın ahlâkıyla ahlâklanıp, aşkın rehberliğinde bir ömür sırat-ı müstakîm üzere olabilmek icab eder.
Başta Şûra sûresinin 23. âyeti, seyyidleri sevmeyi ve saymayı emrediyordu. Aynı konuda Resûlullah’ın birçok tavsiyesi vardı.1 Bütün bu tavsiye ve emirlerden dolayı Ashab-ı kirâm ve onlardan sonra gelenler seyyidleri sevip saydıkları gibi, mezhep imamları da bu konuda gerekli itinayı göstermişlerdi. Hatta İmam Şâfî bu konudaki düşüncelerini şiirlerinde de yansıtıyordu. yazının devamı için tıklayın…
Hz. Pîr Abdülkâdir Geylânî tarîkatlar üstü bir şahsiyet olarak tasavvuf tarihinde mümtaz bir konuma sahiptir. Bizâtihî kendisi;
Ben oldum hazır olanların kadehlerini dolduran,
Boşaldıkça dönüp dönüp dolduran.
Âşıklar ancak benden artanı içtiler,
Kalan kadehlerimi de benden sonra içtiler.
Mârifetler hazînesi, her kutbun mercii, yüce makamlar sahibi, ârif, doğunun ve batının sancağı, şeyh-i kâmil Abdülkâdir-i Geylânî hâlen İran sınırları içinde bulunan ve Hazar denizinin güneyinde yer alan Geylan’ın Neyf köyünde dünyayı teşrif etmiştir. Burası, eski coğrafyaya göre Taberistan’ın öbür tarafıdır.
Tasavvuf, kıyıları sonsuza açılan engin bir ummandır. Tekkeler bu ummanın kıyısında yer alan koylarda kurulmuş birer iskele gibidir. Siz o iskeleleri, çevresinde bekleme salonu, çayhane ve büfe gibi birtakım hizmet binaları olan mütevazı birer yerleşim alanı olarak da düşünebilirsiniz.